"ΟΠΟΛΥΟΜΜΑΤΟΣΘΑΜΝΟΣ"

          - Βεβαίως! 'Εχει η Αθήνα έναν Υφαντή;

Απο συνέντευξη του Ηλία Πετρόπουλου στο «Βestseller», τεύχ.16, Μάιος-Ιούνιος 1998.

Απο το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Καπανταΐδες και μαχαιροβγάλτες», ΝΕΦΕΛΗ, 2001.

Ο γενναίος δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας», Γιάννης Τριάντης στη σελίδα του  «ο τύπος των ήλων»

έχει αναφερθεί πολλές φορές στον Γ.Υ. Εδώ η αναφορά της 24ης Μαρτίου του 2003.

Περιοδικό «Ραδιοτηλεόραση» 23-30 Μαΐου του 2003.

Πέτρος Κασιμάτης «Ελεύθερος τύπος», Κυριακή, 14 Μαρτίου 2004.

(Σημείωση του Γ.Υ.: Το «σημαντικότερος της γενιάς του '70» είναι η γνώμη του Π. Κασιμάτη.

Εγώ δεν συμμερίζομαι τέτοιες συγκρίσεις. Θεωρώ πως είμαι ίσος με τον εαυτό μου. Κι αυτό μου αρκεί)

Μήπως η εικονική πραγματικότητα κυριάρχησε πια σε τέτοιον βαθμό, ώστε να φαίνεται ενοχλητική η αληθινή πραγματικό­τητα;

Όταν τους ενοχλείς, πρώτα σου επιτίθενται. Άλλοτε υπό τον μανδύα της κριτικής και άλλοτε ευθέως, σε λοιδωρούν, σε βρί­ζουν και σε χλευάζουν. Και στην συνέχεια, αφού σε έχουν υποτιμήσει αρκετά, το να σε αποσιωπήσουν θεωρείται φυσική συνέπεια. Ώσπου, όταν η Συνωμοσία Σιωπής έχει επιβληθεί πια, άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Εάν τολμή­σεις να διαμαρτυρηθείς, εγκαλείσαι για αναξιοπρέπεια, υπερτροφικό εγωισμό ή μανία καταδίωξης. Και τελικά, συνειδητο­ποιείς ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται, ο κόσμος είναι γεμάτος αδικημένους, με την δική σου γκρίνια θα ασχολούνται τώρα;

       Όλη αυτή την θλιβερή κατάσταση, την ανατέμνει υπο­δειγματικά ένας άλλος αδικημένος σύγχρονός μας, ο ποιητής Γιάννης Υφαντής, στο βιβλίο του ΤΟ ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ (και ιδίως στο κείμενό του «Ο καφκικός εφιάλτης»).

        Πρόκειται για έναν δημιουργό, πολύ πιο αποσιωπημένο από εμένα, κυρίως

 εξαιτίας του ότι η ποίηση είναι εξαιρετικά ανί­σχυρη στις μέρες μας. Ενώ ο υποφαινόμενος, γεννώντας ακα­τάπαυστα μυθιστορήματα, και δημοσιογραφικά κείμενα για το Seven ή Τα Νέa, δεν υπέστη και τόσο μεγάλη ζημιά τελι­κά. Το έργο και η δημόσια στάση μου, μπορεί να με έκαναν αντιπαθή στους κριτικούς και στο είδος εκείνο του λογίου-αλά-Ψωροκώσταινα, με τον οποίο δεν με συνδέει ούτε καν απλή συνωνυμία. Ταυτόχρονα, όμως, μου χάρισαν ένα στα­θερό, σχεδόν φανατικό, αναγνωστικό κοινό, που με συντη­ρεί οικονομικά και που άλλοι συνάδελφοι μου δεν το βλέ­πουν ούτε στον ύπνο τους.

 Από το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου «Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ», σελ. 631, εκδόσεις Πατάκη, 2003.

Εφημερίδα "ΤαΝεα" 11 Ιουλίου 1987

Απο συνέντευξη του Παναγιώτη Καλατζόπουλου περ. «Δίφωνο», Φεβρουάριος 2005.

Εφ: «ΤΑ ΝΕΑ», περ.«Ταχυδρόμος», 22 Ιανουαρίου 2005:

Αφιέρωμα (με επιμελητή τον κ. Ηλία Κανέλλη) στην τολμηρή ερωτική ποίηση

των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Περιοδικό STATUS, Οκτώβριος 2005:

Κριτική βιβλίου απο την Αναστασία Καμβύση.

Από το περιοδικό POLI, Δεκέμβρης 2006. Κείμενο Μάκη Γουβέλη. Φωτογραφία Αριάνας

"Αναγγελία", 28 Φεβρουαρίου 2007.

• http://www.muenchen.de

  Yfantis Yannis

  03.11.2003 – 29.01.2004
  Sein Nachname Yfantis bedeutet übersetzt Weber und so verwundert es vielleicht nicht, dass er neben Landwirtschaft und Viehzucht auch das Weben gelernt hat. Seinem Verständnis nach bedeutet Schreiben ein Weben mit Worten, und das betreibt der 1949 geborene Schriftsteller und Lyriker seit 1971. Er beschäftigt sich vor allem mit der Mystik und hat viele entsprechende Dichter aus verschiedenen Epochen und Ländern übersetzt. Sein umfangreichstes, mit eigenen Fotos, Zeichnungen und Collagen angereichertes Werk Archetypen erschien 2001 in griechisch, englisch und deutsch.

Αναφορά στο site του υπουργείου πολιτισμού της Βαυαρίας ( Μόναχο )

Ivan Moody

Programme Notes

This page contains programme notes for various of my works. Similar notes for other works are available on request: please e-mail me at

ivanmoody@ukonline.co.uk

Revelation

Narrator, male choir, chamber organ, two trombones, two viols

Introduction for BBC radio broadcast

The Greek word Apokálypsis means "Revelation", and it is because the word "Apocalypse" in English nowadays tends to suggest only images of destruction that I have preferred to call this work Revelation. Apocalypses, both Christian and pre-Christian, were works written by visionaries, conveying a prophetic or ethical message in highly rich, symbolic language. Though the very nature of an Apocalypse demands a sudden, catastrophic change in order to modify an existing situation in which evil is predominant (and here a parallel may be drawn with the catharsis of ancient Greek tragedy), such change is the precursor of a new and glorious age, and the final message is consolatory and full of hope.

It is this positive, even joyful, aspect of Revelation which I have endeavoured to emphasize: Orthodox Christianity says that we cannot know what will happen after death, and similarly we cannot know what will occur at the end of time. The Revelation of St John is a mystical experience, highly personal and charged with the symbolism of his time, and was consequently not easily accepted into the Biblical canon; it would be unwise to take his every word literally. What resounds through the Book of Revelation, however, is the message of hope: "Surely I come quickly. Even so, come, Lord Jesus". I have emphasized this message by prefacing the score with a poem entitled "Mirrors" by the Greek poet Yiannis Ifantis, to whom the work is dedicated:

In most men you see

yourself "as in a glass darkly." Almost always

before you, narrow windows, cracked or blurred, stand

or pass. And I think that the presence of God

or, as they say, the Day Of Judgement, shall be

nothing more

than a clear, large mirror where you shall see yourself

from head to toe, and rejoice

in the essence of your presence with crystal clarity.

That clear, large mirror will, one must suppose, show the negative as well as the positive - hence the prayers for mercy which I have incorporated into the text from Matins of Sunday of the Last Judgement, celebrated in the Orthodox Church two weeks before the beginning of Great Lent.

Structurally, Revelation is divided into four parts. The first is "Proclamation of the Revelation", using words from the beginning of the Book of Revelation describing in symbolic terms the majesty of the Lord, the Alpha and the Omega. The second part, which begins with words from Matins of the Last Judgement, is called "The Battle - War in Heaven", a battle which is described by the Narrator, using the awe-inspiring imagery of St John, and by the instrumental group (more specifically the organ). "The Victory", Part Three, is similarly conveyed by the Narrator and the instruments, which engage in a series of dialogues using musical material from Part Two, culminating in a heterophonic section which brings all the instruments together only at the end. The fourth part, "Epilogue", recalls the music of the opening of the work, the Alpha and the Omega, following the structure of the Book of Revelation, and finishes with the magnificent final words of St John, in English and in Greek:

            "And the Spirit and the Bride say: Come. And let him that heareth say: Come. And let him that is athirst Come. And whosoever will, let him take the water of life freely. He which testifieth these things saith, surely I come quickly. Even so, come, Lord Jesus. Amen."

The Book of Revelation seems to me eternally contemporary, and eternally full of hope.

IM Lisbon, 6th December, 1995

St Nicholas of Myra, Wonderworker

agrinio-culture

Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Παρασκευή, 11 Απρίλιος 2008

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Σε μια εποχή που σκεφτόμαστε ( ή μας κάνουν να σκεφτόμαστε ) το δήθεν το «πλήγμα» από τον διασυρμό της χώρας λόγω του σκανδάλου με τους ντοπαρισμένους αθλητές, έχουμε ξεχάσει ότι ατόφιο και καθάριο έχει να επιδείξει ο τόπος μας . Ως νεοέλληνες αν έχουμε διαφυλάξει κάτι από το αρχαίο παρελθόν που κληρονομήσαμε αυτό είναι η ποιητική μας παράδοση και τίποτε άλλο. Έχουν απομείνει κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα που δεν νοιάζονται μόνο για το πως θα κερδίσουν λίγο τηλεοπτικό χρόνο και για το πως θα τα οικονομήσουν ανεξαρτήτως του μέσου που θα μεταχειριστούν για να πετύχουν το σκοπό τους · έχουν απομείνει κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι, κάποιοι ποιητές . Κι όμως αυτούς τους ανθρώπους τους σκοτώνουμε καθημερινά. Όλοι μας είμαστε ένοχοι για αυτό το φόνο ως κοινωνία. Και φόνος σημαίνει κακουργιοδικείο 20 χρόνια τουλάχιστον! Να πως έγινε το έγκλημα, να πως τους σκοτώσαμε : με το να τρέχουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι να φωτογραφηθούν δίπλα στους ντοπέ «αθλητές» με τα μετάλλια στο στήθος. Εμείς οι απλοί πολίτες με το να βλέπουμε στο τελεβίζιο τις tv persones και τα κουτσομπολιά της show biz! Αλλά και στη μικρή μας κοινωνία εδώ στο Αγρίνιο τα ίδια συμβαίνουν και χειρότερα: οι τοπικοί παράγοντες {πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι (;)} κάνουν πως δεν ξέρουν, δεν άκουσαν τίποτε για το έγκλημα. Αν ο πρώτος τυχόν βουλευτής του νομού, επισκεφτεί κάποιο χωριό της περιοχής και πει μια από τις συνηθισμένες μπαρούφες, τόσο ο βουλευτής αυτός όσο και η μπαρούφα του θ' απασχολήσουν, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες (και τις πιο κουλτουριάρικες!!!) Αλλά για τον φόνο δεν θ' ακούσετε τίποτε. Πως ένας άνθρωπος του τόπου μας εκπροσωπεί τη χώρα (και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο), προχτές στη Μασσαλία ή στο Ελσίνκι, χτες στο Αλγέρι ή στο Κάιρο, αύριο στη Βρέμη,σιωπή.
Ε, λοιπόν ακουστέ το : ο Γιάννης Υφαντής είναι καλεσμένος στο διεθνές φεστιβάλ ποίησης “poetry on the road” που διοργανώνει το Literatur Forum στη Βρέμη από τις 15 έως τις 22 Μαΐου 2008. Άλλη μια αναγνώριση για τον Αγρινιώτη ποιητή από το εξωτερικό, ως συνήθως, μιας και στην Ελλάδα κυβερνά ακόμη ο κύριος Κλίκας. Ευτυχώς που η στραβή μας εποχή εκτός από τα μύρια κακά, γέννησε και τα blog για να μπορούμε να δίνουμε στην κάθε είδηση την άξια που πρέπει και στο AGRINIO – CULTURE φιλοδοξούμε , αν και έχουμε μόλις μια εβδομάδα ζωής , να σας πείσουμε γι’ αυτό. Σύντομα θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με το Γιάννη Υφαντή , όχι κάνοντας ένα συνηθισμένο αφιέρωμα από αυτά που μοιράζουν αφιλοκερδώς φωτοστέφανα ,αλλά κάνοντας μια προσπάθεια να τον εξηγήσουμε και λάβουμε ευκολότερα το «μήνυμα» του.-

Εξώφυλλο από το ηλεκτρονικό περιοδικό ΜΟΝΚΕΥ, αφιερωμένο στον Γιάννη Υφαντή.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008,  ΘΡΗΣΚΕΙΑ,   ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΙΤΩΛΩΝ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

Σύγχρονες αιρέσεις στην Αιτωλοακαρνανία

Περίπου 25 δρουν στο Νομό

Πολλές υποθέσεις στο γραφείο επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗ

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Μπορεί επίσημα να μην ανήκει σε κανένα δόγμα, παρά μόνο σε αυτό της ποίησης, μια συζήτηση ωστόσο μαζί του σχετικά με τη θρησκεία δεν μπορεί παρά να είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Ο λόγος για τον διακεκριμένο ποιητή Γιάννη Υφαντή, ο οποίος δηλώνει πριν απ’ όλα αγνωστικιστής.

«Δεν δικαιούμαι» καθώς μας είπε «να λέγω ότι γνωρίζω πράγματα που δεν γνωρίζω». Κι αυτοί που λένε «πιστεύω», πριν απ’ όλα φανερώνουν ότι δεν γνωρίζουν ελληνικά, διότι η λέξη «πιστεύω» προέρχεται από το «επίσταμαι», γνωρίζω κάτι επιστημονικώς, εμπειρικά και αποδεδειγμένα. Αν δεν ήσαν προληπτικοί, αν σκέφτονταν ελληνικά, αν δεν ήσαν φοβισμένοι από τους παπάδες και την αστυνομία, από τους γειτόνους και τον επικρεμάμενο κοινωνικό αποκλεισμό, θα έλεγαν ταπεινά, αυτό που πράγματι τους συμβαίνει: «δεν γνωρίζω», «ίσως», «νομίζω», «υποψιάζομαι», «υποθέτω».

Και βεβαίως, είμαι αγνωστικιστής. Ως προς την ύπαρξη ζωής μετά θάνατον, λόγου χάριν. Ο φίλος μου ο Σωκράτης (και μην παραξενεύεστε, με το «φίλος μου», -αλλοίμονό μου αν δεν υπήρχαν αυτοί οι όντως ζωντανοί να συνομιλώ μαζί τους-) λέει για την ζωή μετά θάνατον, «αν υπάρχει, θα είναι καλό για μένα, διότι…κ.τ.λ.,…. Αν πάλι δεν υπάρχει, το Τίποτε είναι προτιμότερο για μένα από το να ζω εδώ ανάμεσα σε ρουφιάνους…»

Και βεβαίως είμαι άθεος ως προς την έννοια "θεός δημιουργός". Διότι χρειάζεται πολλή ανοησία για να τοποθετήσεις ένα θεό δημιουργό πίσω από το Άπειρο. Είναι ύβρις (και ξαναλέω) είναι  άγνοια της ελληνικής γλώσσας, το να τοποθετούν δημιουργό σε κάτι, που την αρχή του και το τέλος του ούτε μπόρεσαν ποτέ να γνωρίσουν, ούτε και πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν.

Και αποδέχομαι βεβαίως τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων. Διότι αποτελούν προσωποποιήσεις των αιωνίων δυνάμεων και όψεων της Φύσεως. Και φυσικά είναι αθάνατοι, αφού και οι δυνάμεις που εκπροσωπούν είναι αθάνατες. Η Αφροδίτη ζει και θα ζει, όλοι το ξέρουμε. Ο Άρης ζει και θα ζει, όλοι το ξέρουμε. Και πόσο σύμφωνα είναι όλα τούτα με τον Κάδμο-Κόσμο και την σύζυγό του Αρμονία: Κοιτάχτε: Έξη θεοί, έξη θεές. Το θηλυκό είναι ισάξιο του αρσενικού όπως η Φύση το θέλει. Αντίθετα με άλλες θρησκείες, που ασεβώντας προς στους φυσικούς νόμους θέλουν τη θηλυκή οντότητα κατώτερη».

Για τον Χριστιανισμό θεωρεί ότι «αποτελεί μια από τις πιο φιλελεύθερες θρησκείες, καθώς έχει ξεπεράσει το στάδιο της βαρβαρότητας, σε αντίθεση με τον Ισλαμισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μεγάλο φανατισμό». Μάλιστα, θαυμάζει τη βυζαντινή τέχνη και τα Ευαγγέλια, διότι «μέσα σε αυτά έχουν ειπωθεί μεγάλες λυτρωτικές αλήθειες, που όμως πρώτοι και καλύτεροι, οι ίδιοι οι χριστιανοί, δεν τις σέβονται, δεν τις ακολουθούν, δεν τις κάνουν πράξεις ζωής».

«Σ’ ένα πρώτο επίπεδο» μας λέει «είμαι υπέρ της προσέγγισης των θρησκειών. 

Όμως αυτό, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, στην πράξη δηλαδή, καθίσταται αδύνατο. Ο αλλόθρησκος θα σε «σεβαστεί», όσο θα νοιώθει αδύνατος. Όταν όμως νοιώσει δυνατός θα σου επιτεθεί με φανατισμό. (Βλέπετε τι έγινε επί Μεγάλου Θεοδοσίου). Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φανατισμός από τον θρησκευτικό φανατισμό.

Πάμε λοιπόν σ’ ένα τρίτο επίπεδο, όπου όλα τα παιδιά θα μαθαίνουν τα πάντα για όλες τις θρησκείες. Και όταν ενηλικιώνονται θ’ αποφασίζουν συνειδητά κι ελεύθερα αν θ’ ακολουθήσουν κάποιαν από αυτές ή θα μείνουν έξω από αυτές, ακολουθώντας μόνο την ιαματική ομορφιά και την αλήθεια που ελευθερώνει, αποκαθιστώντας έτσι (όπως οι ποιητές από πάντα κάμνουν) την πρωταρχική ιερότητα όλων των όντων. Κοιτάχτε πόσο όμορφα το λέει ο Μέγας Ελύτης: «Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς / πολυπαθής κι αόρατος, πιάσε μου το χέρι. / Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι / κ’ είναι ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω» 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΧΡΟΝΟΣ» ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

«Δεν μπαίνω σε κλουβιά» λέει ο ποιητής Γιάννης Υφαντής

  Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός

    Κυριακή, 26 Ιουλίου 2009, 13:11  www.zougla.gr

    Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τα ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ’ έναν τόμο από τις εκδόσεις ΑΧ.

    <Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός˙ επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται «Μηδέν»˙ επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλαδή του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, «Κάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων», ανάμεσα στις «Μάσκες του Τίποτε».>

     Μια πρώτη ανάγνωση (του Πάνου Γιαννάκαινα)

    Λένε πως οι ποιητές δεν γνωρίζουν εποχές, δεν κλείνονται σε στενά χωροχρονικά πλαίσια. Ακόμη, λένε πως μόνο από ορόσημα καταλαβαίνουν ή, πιο σωστά, νιώθουν. Κι αυτό, γιατί η ποίηση από μόνη της είναι έκφραση σκέψης και συναισθήματος διαχρονική, καθολική, ίσως καμιά φορά και παγκόσμια. Πρόκειται για γραπτή συλλογική αποθησαύριση, που διενεργείται δια χειρός... μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης. Γι’ αυτό πιθανόν η εποχή μας να πάσχει από έλλειψη ποίησης: πώς να αυτοσυγκεντρωθείς, πώς ν’ απομονωθείς, σ’ έναν υπέργηρο και ταυτόχρονα ταραγμένο κόσμο, όπου όλα συμβαίνουν γρήγορα, γύρω σου, έξω σου; Πώς να τολμήσεις να σκύψεις βαθιά στην ψυχή σου, όταν κυριαρχεί ο φόβος της απογοήτευσης πως θα βρεις ένα απύθμενο κενό;

    Ο Γιάννης Υφαντής αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση νεο-Έλληνα ποιητή που δεν μπορεί να αντισταθεί στις αναμφίβολες αυτές παραδοχές: «Γεννήθηκα δεν ξέρω πότε και πού. Αναζητώντας την ιαματική ομορφιά και την αλήθεια που ελευθερώνει, βρέθηκα στους δρόμους της ποίησης... Δεν υπάρχει θέμα˙ βρίσκομαι εδώ˙ βρίσκομαι πάντα εδώ...»

    Ταυτόχρονα, φροντίζει να δηλώσει χωρίς περιστροφές και αμφιταλαντεύσεις, να αποδεχθεί -να συμμορφωθεί θα έλεγα- προς την διαπίστωση του ατέρμονου κυκλικού χρόνου, του άπειρου χρόνου, που δεν οριοθετείται και τίποτα πάνω του δεν διεκδικεί την μοναδικότητα:

«Νά ‘μαι εδώ που το Μηδέν δαγκώνει

         την ουρά του

με ηδονή 

          και πόνο

νά ‘μαι

στο μέσον της αιωνιότητας

στην αρχή και στο τέλος της.»

    Ο τρόπος με τον οποίο αναμοχλεύει τον παρελθόν του δεν διακρίνεται από μοιρολατρικούς συναισθηματισμούς ή δακρύβρεχτη νοσταλγία. Είναι περισσότερο καυστικός και αυτοχλευαστικός, αποστασιοποιημένος από κάθε διάθεση επαναφοράς, αμετανόητος ίσως, και απαλλαγμένος, ελευθερωμένος από την συνηθισμένη ρομαντική ατμόσφαιρα, με την οποία οι άνθρωποι αρέσκονται να αναπολούν τα ήδη βιωμένα. Ο ποιητής αφήνεται γυμνός στα μάτια μας, προκειμένου να γευτούμε και να μοιραστούμε συναισθήματα κι απόψεις του κόσμου του, όπως:

     Την αισιοδοξία του (Κι αν σα δελφίνι):

 Κι αν σα δελφίνι βγαίνω από τον ύπνο και βουτώ ξανά

          μέσα στον ύπνο δοκιμάζοντας

πάλι και πάλι

είναι γιατί γυρεύω το βαθύτερο εκείνο ύπνο,

                   τον απόλυτο,

                   τη λήθη

απ’ όπου θα ξυπνήσω στην αυγή του κόσμου πρωινός

κρίνο και κρύο νερό

                   και με ματόκλαδα

                             αχτίδες.

     Ή την απογοήτευσή του,την πικρή του διαπίστωση (Ο Κρεμασμένος):

 Κρεμόμουν πληγωμένος στο ανεμόδεντρο

                 μερόνυχτα εννιά

με βέλος τρυπημένος και ταμμένος στο Θεό

και προσφερμένος

από εμένα

     σε μ’ένα.

Κι ο πιο σοφός δεν ξέρει το πού φτάνουν

οι ρίζες από τούτο τον πανάρχαιο σταυρό.
 

Δε μού ‘δωσαν ψωμί μηδέ κρασί αυτοί που είμαι

          ο Μάγος

          κι ο Τρελός

          κι ο Βασιλιάς

          κι ο Ιερέας

          κ’ η Ιέρεια

          κ’ η Βασίλισσα

          κ’ η Άμαξα

          κι ο Διάβολος

          κ’ η Δίκη

          και ο Χρόνος

          κι ο Τροχός

          κ’ οι Εραστές

          κι ο Ερημίτης

          και ο Θάνατος

          κι ο Πύργος

          και τα Άστρα

          κ’ η Σελήνη

          και ο Ήλιος

          και η Κρίση

          και ο Κόσμος˙

δε μού ‘δωσαν ψωμί μηδέ κρασί. Κοίταξα κάτω

κι έκραξα δυνατά όλες τις λέξεις με μια λέξη και λυμένος

από το δέντρο εκείνο έπεσα

                   εδώ

                ανάμεσά σας.

     Ή μπορεί, πάλι, την δύναμη της αυτογνωσίας, σ’ ένα χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό περιτύλιγμα (Απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών), που δεν αποσκοπεί παρά στο να επισημάνει την ματαιότητα –κάτι σαν την πρόζα του Μίλαν Κούντερα «Γελοίοι έρωτες»:

Εσύ στυλάτο ΙΒΙΖΑ

δεν έζησεςτη δόξα των τριάντα χρόνων μου ως σαράντα.

εσύ γνώρισες μόνο την πανέμορφη Αριάδνη.

Όμως εσύ παλιό μου ΦΙΑΤ 127

εσύ και τι δεν άκουσες. Και τι δεν είδες.

Σύμπαν μικρό που σ’ έλειωσαν οι τόσοι στεναγμοί της

          ευφροσύνης,

που σε ξεβίδωσαν κουνήματα γλυκά, που σε σμπαράλιασαν

οι άγριοι σεισμοί των οργασμών.

Και τ’ ουρανού σου από μέσα η οροφή πώς αχρηστεύτηκε,

                             ξεσχίστηκε 

(μα τρύπησε σχεδόν)

απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών.

    Υπάρχουν φορές που ο σαρκασμός κορυφώνεται σχεδόν με τραχιά ιεροσυλία. Ο ποιητής γίνεται βλάσφημος, μα παραμένει αμετανόητα γήινος κι απλοϊκός (Σου τό ‘πα η γυναίκα είν’ εδώ):

Μόλις πληροφορήθηκα πως πέθαν’ ο Θεός

-μου τό ‘πε ο Γερμανός σοφός κύριος Νίτσε-

έψαξα μήπως βρω το κινητό του Πατριάρχη

να τον συλλυπηθώ. Αδύνατον.

                                      Αλλά

είπα στον εαυτό μου: «Ηρέμησε. Η γυναίκα

πανέμορφη, ολοζώντανη, είν’ εδώ.

Κι αυτό αρκεί.

Τι σχέση έχεις εσύ με πατριάρχες

και με συλλυπητήρια και βλακείες.

Σου τό ‘πα, η Γυναίκα είν’ εδώ.

Μην ασχολείσαι πια με το Θεό».

Αναφορές στον Γ. Υφαντή στο φόρουμ:

http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,8475.0.html

wings

Γιάννης Υφαντής « on: 17 Mar, 2007, 20:26:56 »   ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ Γεννήθηκε το 1949 στη Ραΐνα της Αιτωλίας. Αφού έζησε για 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, κι εντέλει επέλεξε ως τόπο μόνιμης διαμονής το Πελασγικόν Τσουκαλάδων, στη Λευκάδα. Έχει σπουδάσει Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου επίσης, παρακολούθησε μαθήματα Φιλοσοφίας, Αρχαιολογίας και Αστρονομίας. Έχει συνεργαστεί με ελληνικές και ξένες εφημερίδες, καθώς και με πολλά ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και αρκετά ξένα. Εργάστηκε για δυο χρόνια στο Κρατικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, κάνοντας τις εκπομπές «Ελληνική και παγκόσμια ποίηση» και «Κατά βάθος το θέμα είναι ένα». Ποιητικές συλλογές: «Μανθρασπέντα», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1977 «Ο καθρέφτης του Πρωτέα», εκδ. Ιανός, Θεσσαλονίκη, 1986 «Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου», εκδ. Ρόπτρο, Αθήνα, 1988 «Ναός του Κόσμου», εκδ. Δελφίνι, 1996 «Αρχέτυπα» (συνθέσεις από φωτογραφίες, ζωγραφιές και χειρόγραφη ποίηση), εκδ. Ζήτη, Θεσσαλονίκη, 2001 «Έρως ανίκατε μάχαν», εκδ. Μελάνι, Αθήνα, 2004 «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» (συγκεντρωτική έκδοση που περιλαμβάνει και ανέκδοτα ποιήματα), εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2006 Πεζογραφία: «Αθανάτου Μνήμης Σημεία», εκδ. Ροές, Αθήνα, 1987 «Το ιδεόγραμμα του φιδιού», εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2003 Μεταφράσεις: «Μυστικοί της Ανατολής», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1982 «Αρχαία Έδδα» (μετάφραση που περιλαμβάνεται πια στο βιβλίο «Ο Κήπος της Ποίησης»), εκδ. Θυμέλη, Αθήνα, 1983 «Ο Κήπος της Ποίησης» (4.500 χρόνια ξένης ποίησης), εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2000 Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:   Ζωγραφιές στην Άνω Πόλη - Μανθρασπέντα (1977) Σόμπα - Μανθρασπέντα (1977) Χαρούμενο τραγούδι - Μανθρασπέντα (1977) Χωρόχρονος - Μανθρασπέντα (1977) Είναι που με φαρμάκωσε η γνώση - Ο καθρέφτης του Πρωτέα (1986) Η γλώσσα του Θεού - Ο καθρέφτης του Πρωτέα (1986) Θέλω - Ο καθρέφτης του Πρωτέα (1986) Του έρωτα - Ο καθρέφτης του Πρωτέα (1986) Μας λέει ο Τρισμέγιστος Ερμής - Αθανάτου μνήμης σημεία (1988) Λόγια ενός μεθυσμένου χωριάτη - Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988) Οι ποιητές χρειάζεται να οπλοφορούν - Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988) Όπου και να βρίσκεστε πάντα - Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988) Η μοίρα του Οδυσσέα - Ναός του κόσμου (1996) Τα αίτια του τρωικού πολέμου - Έρως ανίκατε μάχαν (2004) Το που μου κλέψαν το μπουφάν - Οι μεταμορφώσεις του μηδενός (2006) Ο ιστότοπος του ποιητή στη διεύθυνση: http://www.yfantis.gr/ [ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

Περισσότερες αναφορές του φόρουμ  εδώ .

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΡΙΤΙΚΗ-ΑΝΑΦΟΡΑ

http://www.myspace.com/pankaperneka

Στην παραπάνω ιστοσελίδα βρέθηκε η εξής πολύ ενδιαφέρουσα κριτική-αναφορά:

Η αντίστροφη μηχανική του Γιάννη Υφαντή

Στιγμές μεγαλείου του Γιάννη Υφαντή από το βιβλίο του "Το ιδεόγραμμα του φιδιού" (εκδ. Πατάκη). 

Δικαιώνει επάξια νομίζω την εξίσωσή μου: 

Τέχνη = Επιστήμη + Φιλοσοφία + Τελετουργία

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΔΕΣ

Στην ιστοσελίδα που ακολουθεί βρέθηκαν τα παρακάτω πολύ σημαντικά. (Γιατί ως φαίνεται μόνο οι εραστές -και γενικώς οι ερωτικοί άντρες- έχουν το χιούμορ και τη μεγαλοψυχία να κάνουν πρόεδρό τους έναν  ποιητή):

 http://negen.freeforums.org/post972.html

Με σάτυρο και με Χριστό μοιάζει αυτός.
Μα είν’ αλήθεια πως τα έχει τα χρονάκια του.
Σαρανταπέντε, με πενήντα. Ή πιο πάνω;
Υπάρχουν κούκλοι γύρω μου, τι να τον κάμω αυτόν;

Και οι γονείς μου θα μου λέγαν «τον παππού σου;».
Μ’ αν είχ’ εκατομμύρια, οι άχρηστοι,
νέο θα τον ευρίσκανε και με χιλιάδες χάρες.

Να τον ξανακοιτάξω. Ωχ, αμάν!
Μ’ αρέσει διάβολε! Κι ανάθεμα, ανάθεμα
στην κοινωνία που φθονεί, στην κοινωνία
τη δολοφονική που δεν αφήνει
ν’ αγαπηθούμε λεύτερα, μ’ όποιονε μας γουστάρει.

Γιάννης Υφαντής, Σκέψεις μιας έφηβης

Re: Ανυπεράσπιστα κι Ωραία

από ABINORMAL την Κυρ Δεκ 27, 2009 10:50 pm

Ο ΜΙΚΤΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑ-ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΔΩΝ ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΛΟΣ
Γιάννη Υφαντή
ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΙΣΟΒΙΟΥ,ΕΠΙ ΤΙΜΗ,ΠΡΟΕΔΡΟΥ.
Εν Αθήναις τη 27η Δεκεμβρίου 2009.
Τα μέλη...

ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΑΜΟΣ

(Αφού φιλοξένησε στο σπίτι του στην Κορώνη Μεσσηνίας τον φίλο του Γιάννη Υφαντή, έφτιαξε γι' αυτόν (και του το χάρισε) το παρακάτω ποίημα, παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Γ.Υ : "Στο σπίτι σας ένοιωσα τόσο όμορφα. Όπως ο Οδυσσέας όταν έφτασε στο παλάτι των Φαιάκων"):

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΕΝ ΚΟΡΩΝΗ, 2011 μ. Χ.

Ο Οδυσσέας φάνηκε σε κόκκινη σχεδία,

με στίχους στη φαρέτρα του και άσπρη πανοπλία.

Από τον χρόνο εξόριστος, ταξίδευε μονάχος,

με τα κουπιά του μέτραγε της θάλασσας το πάχος.

Είχε τον ήλιο στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια

κι ας πέρασε στο διάβα του της θλίψης μονοπάτια.

- «Για κόπιασε ταλαίπωρε πολυταξιδευτή μας

να κάτσεις στο τραπέζι μας να πιεις απ' το κρασί μας,

να ξαποστάσεις, να μας πεις για τα παθήματά σου,

πού πήγαν οι συντρόφοι σου κι η όμορφη κυρά σου.

Γιατί την εγκατέλειψες τη γη την ξακουσμένη,

σαν την Ιθάκη πού θα βρεις άλλη στην οικουμένη;»

- «Κυρά μου και γυναίκα μου είναι η μοναξιά μου

κι αυτή η πολυτάραχη η τρυφερή καρδιά μου.

Σύντροφοι είν' τ' αηδόνια μου, τα ευωδιαστά λουλούδια

τ' άστρα, τα φεγγαρόπουλα, της νύχτας τα καλούδια,

άγια εικονίσματα απ' το ναό του κόσμου,

ποιήματα παρηγοριές που τα κρατώ εντός μου.

Κι όσο για την πατρίδα μου, του νόστου μου τον πόνο,

όσο κι αν φεύγω μακριά, ένα γυρεύω μόνο:

Του θηλυκού τ' αρχέτυπο σκέφτομαι κι αγαλλιάζω,

τούτο μονάχα αναπολώ αν κάποτε δειλιάζω.

Και αν δεν γνώρισα Θεό και άγιο δεν είδα,

το θήλυ  λέω θεϊκό, το θήλυ και πατρίδα.»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

Ο Γιάννης Υφαντής παρουσιάζει το βιβλίο του «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βιβλίου, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» εκδόθηκαν για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Ερατώ το 1993. Ακολούθησε το 2006 μια δεύτερη έκδοση με δύο συλλογές και, τέλος, η φετινή τρίτη έκδοση που περιλαμβάνει 7 ποιητικές συλλογές. Ο Γιάννης Υφαντής «ιερουργεί με στολή μέλισσας» για κάμποσα χρόνια στο νέκταρ της ποίησης. Τα πρώτα του ποιήματα έχουν εκδοθεί το 1977. Τη συνεργασία του με ξενόγλωσσες και ελληνικές εφημερίδες θα μπορούσα να την δω ως μια προσπάθεια να κατακτήσει την προσωπική του γραφή. Άφησε το στίγμα του σ’ όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά περιοδικά. Δούλεψε στο κρατικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια. Μερικές από τις ποιητικές του συλλογές είναι : “Μυστικοί της Ανατολής” (1980),”Ο καθρέφτης του Πρωτέα” (1986) , “Αθανάτου μνήμης σημεία”(ποιητικά και φιλοσοφικά δοκίμια για τον Οιδίποδα και το Μαντείο των Δελφών(1987), «Ποιήματα-κεντήματα στο δέρμα του διαβόλου»(1988), «Ναός του κόσμου»(1997). Σε ντοκιμαντέρ του Χρήστου Αρώνη πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Υφαντής μαζί με την κόρη του Αριάνδη. Άλλες ποιητικές συλλογές, «Ο κήπος της ποίησης» , «Αλέκτωρ Εράσμιος» (ερωτικά ποιήματα του Υφαντή και χαλκογραφίες του Γιώργου Σταθόπουλου). Επίσης, «Το Ιδεόγραμμα του φιδιού» (Θρύλοι, όνειρα και ερμηνεία τους, πραγματικά γεγονότα), οι «Μάσκες του τίποτα»(2005), «Κάτω από το Εικόνισμα των Άστρων»(2006). Ο ποιητής διαβάζει ποιήματά του στο cd «Ο Γιάννης Υφαντής διαβάζει Υφαντή» ,διάρκειας 73 λεπτών. Η ανθολογία «Στις αμμουδιές του Ομήρου-3000 χρόνια ελληνικής ποίησης» ετοιμάζεται για έκδοση. Ποιήματα του Υφαντή έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί .Το 1995 του απένειμαν το βραβείο Καβάφη. Το Υπουργείο Πολιτισμού της Γερμανίας τον προσκάλεσε για τρεις μήνες στο Μόναχο. Αγαπάει τον Αναξίμανδρο και το βιβλίο του βασίζεται στην αρχή της «αενάως αυτοτρεφόμενης ενέργειας του σύμπαντος». Η δυστυχία του ανθρώπου, λέει ο Υφαντής, είναι ότι δεν μπορεί να ενώσει το τέλος με την αρχή. Τα ποιήματα και τα όντα είναι μεταμορφώσεις του μηδενός. Το «μηδέν δαγκώνει την ουρά του με ηδονή και πόνο». Για τον Δημοσθένη Κούρτοβικ ο Υφαντής είναι «αιρετικός και βλάσφημος αλλά ίσως και ο πιο ένθεος ποιητής (εφημ.Τα Νέα, 17/7/1992). Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, το 2002, κατακεραυνώνει τις “ μαφίες των μετρίων και τις κλίκες των γραμμάτων” που αντιμετωπίζουν τον ποιητή με μια συνομωσία της σιωπής. Για τον Θανάση Μαρκόπουλο ο Υφαντής είναι ένας Έλληνας μυστικός οργισμένος και σαρκαστικός γήινος και οραματικός που ποιεί τον κόσμο εξαρχής, σπάζοντας τις κατασκευές- κλουβιά που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να χαρούν τη ζωή.Ο Γιάννης Υφαντής «ψάχνει την ιαματική ομορφιά» και δηλώνει με το στίχο «βρίσκομαι πάντα εδώ» την σταθερή και ακλόνητη θέση του. Θα τον δείτε να κουβαλάει ένα « τσουβάλι άστρα με μάσκα φεγγαριού». Διαδίδει πως ο καλύτερος ορισμός ενός πράγματος είναι το ίδιο το πράγμα. Ομοίως, ο καλύτερος ορισμός της ποίησης είναι η ίδια η ποίηση. Ποίηση είναι τα παραμύθια των μεγάλων σε ένα μεγάλο βιβλίο που το ονομάζει Βιβλιόκοσμο:
ένα βιβλίο-κόσμος
ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί και έχει γραφτεί με πράγματα και όχι με λόγια
ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί και έχει γραφτεί από τον κόσμο με τον κόσμο για τον κόσμο
ο κόσμος είναι το βιβλίο του κόσμου,
τέλος δεν έχει ο κόσμος ούτε αρχή
μα ο ποιητής αποκαλύπτοντας τον κόσμο είναι σαν να τον φτιάχνει από την αρχή
υπάρχει μόνο ένα βιβλίο να διαβαστεί και τούτο είναι το βιβλίο του κόσμου
γράφω θα πει διαβάζω το βιβλίο του κόσμου
όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο υπογραμμίσεις στο βιβλίο του κόσμου
όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο σημειώσεις, ζωγραφιές στα περιθώρια των σελίδων του
γράφω θα πει πως δείχνω στους ανθρώπους πως
προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους την ομορφιά ή την φρίκη
που διαβάζω στο βιβλίο του κόσμου
γιατί κανένας δεν αντέχει να διαβάζει μόνος το βιβλίο του κόσμου.

Tuesday, January 4, 2011

The Book of Cosmos -a poem by YANNIS YFANTIS

A difficult but frequently asked question that a writer faces is - ''why do you write?"

At times, the writer gets provoked and dismisses the question. But that question is answered in a

beautiful way by the Greek Poet Yannis Yfantis.

THE BOOK OF COSMOS

Only one book has been written

and it has been written by things and not by words

Only one book has been written

and it has been written by Cosmos through Cosmos for Cosmos.

Cosmos is the book of Cosmos.

Cosmos has no beginning and no end

but when the poet reveals Cosmos

It looks like creating Cosmos from the beginning.

There is only one book to be read

and this is the book of Cosmos.

To write means to read the book of Cosmos.

All my writings are nothing but underlines in the book of Cosmos.

All my writings are nothing but designs, notes, on the margin of its pages. 

To write means to point out to the people

to try to share with them

the beauty or the horror I read in the book of Cosmos.

For no one can bear to read the book of Cosmos alone.

Yannis Yfantis:-

Greek Poet and author of Temple of Cosmos (1996)

Courtesy This too was published in the Journal of Literature & Aesthetics, July – December2001, Vol.1 and No.1 under the chief editorship of Dr. S. Sreenivasan, the veteran English Professor in Kollam. I got the old copy of the Journal from Hari Books Karunagappally.

Posted by k. jayachandran cheriyappilly